குழந்தைகளை அடிப்பவர்கள் கோழை….

குழந்தைகளை அடிப்பவர்கள் கோழை….

குழந்தைகளை அடிப்பவர்கள் கோழை….

குழந்தைகளை அடிப்பவர்கள் கோழை….

குழந்தைகளை அடிப்பவர்கள் கோழை….

அடிப்பதால் இன்னும் வெறுப்பைதான் சம்பாதிக்க முடியும், கீழ்படிதலை அல்ல…

அடிப்பதால் இன்னும் வெறுப்பைதான் சம்பாதிக்க முடியும், கீழ்படிதலை அல்ல…

அடிப்பதால் இன்னும் வெறுப்பைதான் சம்பாதிக்க முடியும், கீழ்படிதலை அல்ல…

அடிப்பதால் இன்னும் வெறுப்பைதான் சம்பாதிக்க முடியும், கீழ்படிதலை அல்ல…

குழந்தைகளால் திரும்ப அடிக்கமுடியாது என்ற ஒரே நம்பிக்கையும் என்றேனும் உடைய கூடும்…

குழந்தைகளால் திரும்ப அடிக்கமுடியாது என்ற ஒரே நம்பிக்கையும் என்றேனும் உடைய கூடும்…

குழந்தைகளால் திரும்ப அடிக்கமுடியாது என்ற ஒரே நம்பிக்கையும் என்றேனும் உடைய கூடும்…

குழந்தைகளால் திரும்ப அடிக்கமுடியாது என்ற ஒரே நம்பிக்கையும் என்றேனும் உடைய கூடும்…

என்ன இது, இப்படி  எழுதிக் கொண்டு இருக்கிறேன் என்று பார்க்கிறீர்களா.. இரண்டு நாட்களாக அகில் செய்யும் அட்டஹாசங்களை தாங்க முடியாமல் இரண்டு சாத்து சாத்துகிறேன். அடி  வாங்கி கொண்டு அழும் போது பாவமாக தான் இருக்கிறது, அடிக்கும் போது எனக்கே கை வலிக்கிறது என்றால் வாங்கும் குழந்தைக்கு எப்படி இருக்கும்? இத்தனைக்கும் இந்த ஐந்து வயதில் ஒரு பத்து தரம் கூட அடிவாங்கி இருக்காது. எல்லாம் பேச்சிலே முடிந்துவிடும் நானும் பொறுமையை இழக்க மாட்டேன், இப்போதெல்லாம் அதுவும் மோசமாகி விட்டது, நானும் சட்டென்று அடித்து விடுகிறேன், அப்புறம் ரொம்ப கஷ்டமாகி விடுகிறது. சே குழந்தையை அடித்துவிட்டோமே என்று… கூடுதல் சுமையாக இந்த வீட்டுபாடம் வேறு…  வாங்கி வைத்திருக்கும் இரண்டு புது பேரன்டிங் புத்தகத்தை படித்து முடிக்கிறேன், திருந்துகிறேன் 🙂

சரி இம்போசிஷனை தொடர்வோம்…

இனிமேல் குழந்தையை அடிக்க மாட்டேன்…

இனிமேல் குழந்தையை அடிக்க மாட்டேன்…

இனிமேல் குழந்தையை அடிக்க மாட்டேன்…

இனிமேல் குழந்தையை அடிக்க மாட்டேன்…

இனிமேல் குழந்தையை அடிக்க மாட்டேன்…

ஜெயா.

பி.கு. காலையில் பதிவு எழுதுவதற்க்கு ஆன நேரத்தை விட, இம்போசிஷனுக்கு தமிழ் வார்த்தை தேடுவதற்க்கு அதிகமாக ஆனது … பத்து பேரிடம் கேட்டும் கூட அதற்க்கு சரியான தமிழ் வார்த்தை கிடைக்காததால், imposition, இம்போசிஷனாகிவிட்டது 🙂